Dead or Alive: Dimensions
De Dead or Alive-serie staat bij vele gamers niet eens in het geheugen gegrift als een rasechte fighter, maar meer als een game waar het vrouwelijk schoon het merendeel van de aandacht opeist. Na talloze (overbodige) spin-offs wordt het weer eens tijd dat de bevallige dames hun onthullende bikini’s opbergen en wat meer stof rond hun lichaam dragen om terug te keren naar de roots van de serie, namelijk een stevig potje vechten. Dead or Alive: Dimensions wordt eveneens de allereerste DoA-game op een Nintendo-platform en daarom heeft Nintendo besloten om de Europese localisatie op zich te nemen. Vanzelfsprekend wordt dit niet bij de eerste de beste titel gedaan en zijn we dan ook zeer benieuwd naar het resultaat. Weten de bevallige dames ons te verleiden of blijft het bij wat oppervlakkig geflirt?
Bij het opstarten van het spel word je in het hoofdmenu onmiddellijk overspoeld met een waaier aan opties. Er zijn maar liefst 10 verschillende modi beschikbaar: Van een spannend verhaal tot de mogelijkheid om foto’s te nemen en vervolgens te bekijken, het zit er allemaal in. Als eerste opteerden we voor de ‘Chronicle-mode’. In vijf grote hoofdstukken wordt het verhaal van de vorige DoA-games uit de doeken gedaan door middel van filmpjes en uiteraard ook enkele pittige gevechten. Verschillende soorten cutscènes passeren tijdens het verhaal de revue. De meeste scènes bestaan uit statische fragmenten: de personages bewegen niet, maar het camerastandpunt is wel zo gekozen dat het 3D-effect zeer mooi tot zijn recht komt. Het is wel jammer dat we geen bewegingen aan de mond van de personages kunnen waarnemen wanneer er gesproken wordt. Dit had de betrokkenheid en geloofwaardigheid toch enigszins kunnen vergroten.
Er zitten ook enkele CGI-scenes in het spel die eigenlijk gerecycleerd worden uit de vorige delen. Deze filmpjes zijn dan weer mooier om in 2D te bekijken. Als complete DoA-leek was het echter heel moeilijk om veel van het verhaal te begrijpen. Aan een hoog tempo worden bekende DoA-iconen zoals Kasumi, Ayane en Ryu voorgesteld, waardoor je pas na een tijdje alle puzzelfragmenten van het verhaal kunt bijeenleggen. Uiteindelijk blijken de meest absurde elementen, zoals ninja’s en een biotechnologisch bedrijf niet echt bij te blijven, maar de Chronicle-stand heeft voornamelijk een andere functie. Tussen de vele scènes door moet er natuurlijk ook gevochten worden en wordt er gaandeweg steeds meer over de beschikbare vechttechnieken onthuld. Eigenlijk is het verhaal dus een vier à vijf uur durende en uitgebreide tutorial die je moet voorbereiden op de andere modi.
Typisch aan een vechtspel is dat het een arcade- en survival-modus bevat en bij Dead or Alive is dit dan ook niet anders. Natuurlijk is de survival-modus veel moeilijker dan de arcade-modus, want bij een K.O. word je meedogenloos naar het begin gestuurd. Terwijl het verhaal nog vrij vlot uit te spelen was, zijn sommige vechtersbazen en –bazinnen hier een stuk taaier geworden. Het is dan ook in deze modi dat de meest gebruikte tactiek, het zogenaamde ‘buttonbashen’, niet meer zo effectief blijkt te zijn. Terwijl de Street Fighter-games zes verschillende knoppen gebruiken om aanvallen te kiezen, is het bij Dead or Alive slechts een kwestie van twee knoppen goed te kennen om aanvallen uit te voeren. De andere twee zullen vooral dienen om te verdedigen en eventueel ook te counteren. Het counteren is één van de belangrijkste gameplay-elementen waar het in dit vechtspel om draait en je kan het dus maar beter rap onder de knie hebben.
Deze aanvallen en verdedigingen kunnen het beste gecombineerd worden met de Circle Pad of de vier richtingstoetsen. Voor de nostalgische fans staan deze richtingstoetsen vrij onhandig geplaatst op de 3DS waardoor het gebruik van de Circle Pad bijna noodzakelijk is. Het werkt allemaal vrij behoorlijk, maar een vechtspel haalt volgens velen meer voordeel uit de klassieke richtingstoetsen. Alsof het aanvallen en counteren niet genoeg van je kunnen vereisen, heeft ontwikkelaar Team Ninja ook een driehoekssysteem aan de gevechten toegevoegd. Worpen hebben bijvoorbeeld een hogere prioriteit dan houdgrepen, terwijl de houdgrepen dan weer belangrijker zijn dan uitvallen. Het kunnen inschatten van en het op tijd anticiperen op vijandelijke aanvallen is een zeer belangrijke vereiste in dit spel.
Het houdt echter niet op bij de vorige speelstanden. De Tag-team-modus is een geheel nieuwe toevoeging in de DoA-serie en introduceert twee-tegen-twee gevechten. Hoewel het als een zeer interessant concept klinkt, valt dit in de praktijk toch wat tegen. Je kunt twee spelers voor jouw team uitkiezen, maar uiteindelijk heb je de controle over slechts één van die twee personages. De tweede uitgekozen persoon zal door de computer bestuurd worden, iets wat bij momenten vrij frustrerend kan zijn wanneer deze het gevecht naar de knoppen helpt.
Indien je niet bekwaam genoeg bent om de kneepjes van het vak onder de knie te krijgen, kan je nog altijd opteren voor een training in het hoofdmenu. Het voordeel is dat er eindeloos gevochten kan worden en de speler alle tijd van de wereld heeft om bepaalde combinaties te beheersen. De laatste, volwaardige singleplayer-stand is ‘Free play’. Hier bepaal je zelf alle instellingen zoals het aantal rondes en de lengte van de gezondheidsbalk. We kunnen dus gerust stellen dat er qua modi voor ieder wat wils te vinden is.
Natuurlijk is een echte figher niet compleet zonder een multiplayer-stand. Team Ninja zorgt voor zowel een offline- als online-gedeelte. Lokale multiplayer vereist jammer genoeg van iedere speler een aparte cartridge om elkaar de loef af te steken. Dit hebben we dus niet kunnen testen, maar we deden wel een poging om online ons mannetje te staan. Helaas zijn de keuzemogelijkheden vrij beperkt, want er kan enkel per regio en aantal wedstrijden gefilterd worden. Het zou leuk geweest zijn als men dit uitgebreid had met wat meer opties zoals het verlengen van de gezondheidsbalk en dergelijke. De kwaliteit van de verbinding is soms van wisselvallige aard, terwijl we toch geopteerd hebben om enkel wedstrijden in de regio te zoeken. Terwijl er bij de ene wedstrijd heel wat vertraging merkbaar is, verloopt een volgend potje vechten weer heel soepel.
Er is wel een soort van level-systeem aanwezig, waarbij een gewonnen wedstrijd leidt tot wat ervaringspunten en een verloren wedstrijd een aantal punten aftrekt. De StreetPass-functie is ook mooi geïmplementeerd in Dimensions. Wanneer je iemand met een 3DS en hetzelfde spel tegenkomt, wordt er data uitgewisseld en kan je deze persoon vervolgens thuis uitdagen. Omdat de kans in België en sommige andere landen vrij klein is op een dergelijke ontmoeting, zal er, gedurende twee maanden, iedere week een uitdaging door de makers beschikbaar gesteld worden. Bereid je voor op pittige vechtpartijen die, ongeacht de uitkomst, altijd wel een leuke verrassing zullen opleveren. Daarnaast kan er deze maand iedere dag een nieuwe outfit voor een bepaald personage gedownload worden.
Alsof al de vorige opties en keuzemogelijkheden in Dead or Alive: Dimensions nog niet genoeg zijn, kunnen de verzamelaars onder ons 999 verschillende trofeeën verzamelen. Deze speel je vrij wanneer je gevechten wint in de verschillende modi, maar ook wanneer je over Play Coins beschikt. Het spel geeft je dan de mogelijkheid om 3 trofeeën te verkrijgen voor het schappelijke bedrag van 10 speelmunten. Deze trofeeën vallen vervolgens te bezichtigen in de showcase-modus, alwaar er met behulp van de gyroscoop en de Circle Pad in diverse camerastandpunten kiekjes genomen kunnen worden. De vrouwelijke vechters zijn meestal vrij schaars gekleed, wat in sommige posities toch wel tot zeer opzienbarende foto’s kan leiden. Als laatste bonus heeft Team Ninja een zeer leuke extra voor de fans van Metroid: Other M toegevoegd. De Geothermal Power Plant-stage valt na een bepaalde handeling te ontgrendelen zodat je de DoA-vechters in een heus level vol met lava en de gevaarlijke Ridley kunt laten vechten. Ook Samus zal kort haar aandeel in deze stage hebben, maar ze is helaas niet speelbaar.
Op grafisch vlak laat Dimensions een meer dan behoorlijke indruk na. Elk level bevat de nodige sfeer en interactieve, verwoestbare omgevingen. Er is tevens veel variatie in de verscheidene vechtarena’s voorzien zodat ze niet snel eentonig aanvoelen. De animaties van de personages verlopen zeer vlot in zowel 2D als 3D, met een framerate van respectievelijk 30 en 60 fps. Het 3D-effect is zeer mooi toegepast in het spel, maar heeft in een fighting-game niets extra te bieden aan de gameplay. Mensen die dus serieus en geconcentreerd willen vechten, zullen al snel naar 2D overschakelen.
Desondanks loont het zeker de moeite om de het verhaal in 3D te spelen, want zoals eerder aangehaald heeft de ontwikkelaar er voor gezorgd dat de camerastandpunten speciaal voor het 3D-effect uitgekozen zijn. We kunnen dus gerust stellen dat dit spel het mooiste 3DS-spel tot nu toe is. Op dat vlak heeft Team Ninja al zeer vlug met hun engine een heleboel kracht uit de 3DS weten te halen. De soundtrack is niet memorabel, maar de deuntjes zijn onderhoudend en divers genoeg om niet te irriteren. De personages beschikken elk over typische kreten die hun aanvallen de nodige kracht bijzetten.
- Hele DoA-verhaal in een notendop
- Grafisch mooiste game tot nu toe
- Een resem aan verschillende modi
- Goed gebruik van alle 3DS-features
- Vrouwelijke rondingen in 3 dimensies
- Online-stand wat karig
- Tag-modus stelt wat teleur