The Legend of Zelda: Ocarina of Time 3D
Velen vinden dat Nintendo nog niet echt met zijn nieuwe handheld heeft uitgepakt sinds de release. Games waren vrij matig tot zelfs erbarmelijk en enkel de die-hard fans lijken de 3DS op de dag van release in huis te hebben gehaald. Er lijkt echter verandering te komen en Nintendo zet zijn aanval richting de consument in met een jongen, een paard en een of ander meesterlijk zwaard. Benieuwd of ze iets kunnen uitrichten met deze combinatie.
The Legend of Zelda: Ocarina of Time is een van de meest gewaardeerde games en staat tot op de dag van vandaag nog als “beste game ooit” op verschillende sites te pronken. Als je dan als ontwikkelaar gevraagd wordt om hier een remake van te maken, zal je wel eens slikken. Grezzo was het team dat Nintendo uitkoos om deze grote klus te klaren en het lijkt erop dat ze hun best hebben gedaan om de game opnieuw ‘perfect’ te maken.
Een overtuigend nieuw jasje
Iets jongere gamers kunnen zich misschien afvragen waarom deze game zo glorieus behandeld wordt, maar dat is eigenlijk heel simpel. Ocarina of Time heeft quasi een basis gelegd voor enkele gameplay-elementen die de dag van vandaag een standaard zijn. Zo werd er een target-systeem in de game verwerkt dat je vizier op je tegenstander vastzette. Iets nieuws voor 1998, maar tot de dag van vandaag wordt het gebruikt door tal van actiegames.
Ook de 3D-wereld zelf was prachtig om voor de eerste keer te aanschouwen. Het moment dat je op Hyrule Field toekwam en gewoon de vrijheid had om te gaan en staan waar je maar wilde, was ongezien in die tijd, zeker als je er nog eens een paard bij kreeg om je te verplaatsen. Als derde pijler had de game nog eens zijn ijzersterke gameplay om op te rekenen. Van het verkennen van de vele dorpjes, kerkers en grotten (met de nodige puzzels tot gevolg) tot het opnemen tegen tal van vijanden groot en klein. Link had altijd wel iets te doen of iemand om mee af te rekenen om zijn verhaal tot een goed eind te brengen. Tel al deze puntjes en het icoon “Zelda” op en je weet wat je in die tijd bekwam.
Wat het grafische betreft, is deze remake meer dan het origineel. De Nintendo 64 was een krachtig beestje, maar ook hij verbleekt toch wel als je de 3DS ernaast legt. Dankzij de extra kracht van de Nintendo 3DS is het Grezzo gelukt om de game in de verfpot te steken en er mooier dan ooit uit te laten komen. Alles ziet er door de nieuwe kleuren veel beter en gedetailleerder uit. Link zelf werd ook wat onder handen genomen en naast een nieuw likje verf komen zijn animaties ook veel beter over. Hetzelfde geldt trouwens ook voor andere NPC’s en vijanden.
3D is natuurlijk ook iets dat we mogen verwachten in deze remake en we kunnen je zeggen dat het 3D-effect de game echt indrukwekkender maakt. Kleuren lijken zich in de diepte te werken en al de effectjes spatten bijna letterlijk van je scherm. Dit en de verbeterde graphics zijn op zich al een reden om deze tijdloze klassieker (nog eens) in huis te halen, al moeten we er wel even bij zeggen dat de graphics in 3D-modus iets meer kartels bevatten dan in non-3D. De muziek en de geluideffectjes zijn quasi hetzelfde gebleven, maar dat wilt ook zeggen dat het nog steeds nagenoeg perfect overkomt. Navi is bij momenten wel nog steeds irritant en wilt nog steeds om de haverklap info geven die we eigenlijk zelf wel al weten.
Verbeteringen voor oud en nieuw
Dat de game wel nog meer nieuwigheden dan alleen mooiere plaatjes meebrengt, is haast vanzelfsprekend. Het touchscreen van de 3DS wordt op een verstandige manier in de game gebruikt en kan dienst doen om doorheen menu’s te navigeren, een map te tonen van het gebied waarin je je bevindt en nog het belangrijkste: items plaatsen die te gebruiken zijn door er op te tikken.
Waar je op de Nintendo 64 nog drie knoppen had om te verbinden met je items, geeft de 3DS je enkel de X- en Y-knop om items op te plaatsen. Op deze knoppen is het aangeraden om items te zetten die je vaak gebruikt en eventueel ook in gevechten nodig hebt. Het touchscreen laat je ook nog twee voorwerpen plaatsen om aan te tikken wanneer je die wilt gebruiken en ook de Ocarina is steevast op het scherm te vinden om eens een deuntje op te spelen wanneer je het nodig acht.
De gyroscope van de 3DS is ook in de game verwerkt en wordt gebruikt voor je boog en katapult. Nu zouden we het wel afraden om dit in de trein of een gelijkaardige plaats te gebruiken, kwestie om niet raar over te komen, maar anders is het een leuke extra om op een precieze manier je schoten te lossen. Het is echter af te raden als je ook voortdurend 3D aanzet, want het bewegen van je 3DS zorgt ervoor dat je een dubbel beeld te zien krijgt. Het ene of het andere is dus de boodschap.
Nieuwelingen die vast komen te zitten kunnen ook de "Sheikah Stones" inschakelen die op verschillende startpunten zoals Kokiri Forest en The Temple of Time staan om een hint te krijgen aan de hand van een filmpje. Zo kan je steeds terug te weten komen wat je precies moet doen en het is volledig je eigen keuze of je die steen gebruikt of niet. Zo hoeven de oude rotten niet gestoord te worden met dingen die ze reeds weten. Tegelijk echter wordt de game op deze manier toegankelijker voor meer spelers, al zou je ook kunnen denken dat de verleiding om een hint te vragen erg groot is, wat de uitdaging danig omlaag haalt.
Niet alles is super
Hoe je het ook draait of keert: Ocarina of Time blijft in zijn kern toch een dertien jaar oude game en dat laat wel eens enkele kleine minpuntjes met zich meebrengen. Het targetten van vijanden via de L-knop kan na een tijdje wat enerverend overkomen en ook de camera voelt ouderwets aan. Het meest irriterende is nog dat je perfect ergens achter moet staan om het targetten goed te kunnen gebruiken en dan nog kan het fout gaan. Zo moest er eens een blok verschoven worden die de weg blokkeerde, maar in de plaats van te duwen, klauterde Link er tot tweemaal toe gewoon op.
Ook het terug opstarten van een spel kan ergerlijk overkomen, want je start namelijk altijd op een plaats als Kokiri Forest of de Temple of Time. Enkel als je in een dungeon zit, kan je terug vanaf de grot beginnen. Zo bespaar je jezelf toch al de tocht terug richting de grot. Het zijn allemaal kleinigheden, maar die moeten ook vermeld worden.
Voor de doorzetters
Dat de game misschien niet meer zo aantrekkelijk is voor mensen die hem tot tien maal toe hebben uitgespeeld, ging ook Nintendo niet ongemoeid voorbij. Na het uitspelen van het avontuur (dat zo'n dertig tot veertig uur kan duren) kun je de game voor een tweede maal doorspelen in de "Master Quest". Deze versie van het spel speelt zich volledig in spiegelbeeld af, zodat zelfs oude rotten zich wel eens kunnen vergissen van weg. Daarnaast slaan de tegenstanders ook tweemaal zo hard, zodat je genoodzaakt bent om voorzichtiger te spelen tijdens grootschalige gevechten. Ook dungeons zijn enigszins herwerkt om het geheel extra pittig te maken.
Naast de Master Quest speel je ook nog een Boss Rush-mode vrij en zoals de naam haast verklapt, laat deze mode je tegen al de bazen vechten die in het spel zitten, en dat natuurlijk in een race tegen de tijd. Er is wel geen mogelijkheid om je tijden online te plaatsen, wat alles wat meer competitief had gemaakt, maar het is sowieso leuk om je favoriete gevecht eens opnieuw te beleven.
- Gameplay
- Extra's zoals Master Quest
- Tijdloze klassieker nog verbeterd
- Camera is wat achterhaald